راهکارهای روانشناس نوجوان (روش‌های درمانی)
راهکارهای روانشناس نوجوان (روش‌های درمانی)
روانشناسان نوجوان از روش‌های درمانی متنوعی استفاده می‌کنند که بسته به مشکل و نیاز نوجوان، انتخاب می‌شوند:
1. روان‌درمانی حمایتی (Supportive Psychotherapy): ایجاد فضایی امن و همدلانه برای نوجوان تا بتواند احساسات، افکار و نگرانی‌های خود را بیان کند و احساس درک شدن داشته باشد.
2. درمان شناختی-رفتاری (CBT – Cognitive Behavioral Therapy): این روش به نوجوان کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی یا تحریف شده‌ای را که منجر به مشکلات عاطفی و رفتاری می‌شوند، شناسایی کرده و آن‌ها را با افکار واقع‌بینانه‌تر و مثبت‌تر جایگزین کند.
همچنین بر تغییر رفتارهای ناسازگارانه تمرکز دارد.
3. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT – Acceptance and Commitment Therapy): به نوجوان کمک می‌کند تا افکار و احساسات ناخوشایند را بپذیرد و به جای تلاش برای کنترل آن‌ها، بر ارزش‌ها و اهداف مهم زندگی خود تمرکز کند.
4. خانواده‌درمانی (Family Therapy):* از آنجایی که خانواده نقش حیاتی در زندگی نوجوان دارد، روانشناس ممکن است جلساتی را با والدین و سایر اعضای خانواده برگزار کند تا مشکلات را از منظر خانواده بررسی کرده و راه‌های ارتباطی موثرتر را آموزش دهد.
5. درمان مبتنی بر بازی (Play Therapy) یا هنردرمانی (Art Therapy):* برای نوجوانانی که ممکن است در بیان کلامی مشکلاتشان دشواری داشته باشند، این روش‌ها امکان ابراز احساسات از طریق بازی، نقاشی، موسیقی و … را فراهم می‌کنند.
6. آموزش مهارت‌های اجتماعی و مقابله‌ای:* یادگیری مهارت‌های لازم برای ارتباط موثر با همسالان، حل تعارض، مدیریت خشم، و مقابله با استرس.
7. روان‌درمانی بین فردی (Interpersonal Psychotherapy – IPT):* تمرکز بر بهبود روابط با دیگران و حل مشکلاتی که در روابط بین فردی به وجود می‌آید.
8. مصاحبه انگیزشی (Motivational Interviewing):* رویکردی برای کمک به نوجوان در کشف و حل ابهامات خود در مورد تغییر رفتار (مثلاً در مورد استفاده از مواد یا ترک عادات بد).
چه زمانی باید به روانشناس نوجوان مراجعه کرد؟*
زمانی که نوجوان تغییرات قابل توجه و مداومی در رفتار، خلق و خو یا عملکرد تحصیلی خود نشان می‌دهد.
زمانی که نوجوان با اضطراب، افسردگی، ناامیدی یا افکار خودکشی دست و پنجه نرم می‌کند. هنگامی که نوجوان در روابط با خانواده یا دوستان دچار مشکل جدی شده است.
هنگامی که نوجوان در مواجهه با استرس یا رویدادهای دشوار زندگی، سازگاری مناسبی ندارد.* زمانی که والدین احساس می‌کنند نمی‌توانند به تنهایی از پس مشکلات نوجوان برآیند.
