روانشناسی کودک و نوجوان
روانشناسی کودک و نوجوان یا روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، (به انگلیسی: child and young clinical psychology) یکی از زیرشاخه‌های روانشناسی بالینی است که در سال ۱۳۸۵ به زیر گروه‌های عمده روانشناسی اضافه گردید.
و همچنین این رشته به مطالعه اختلالات دوره کودکی و نوجوانی می‌پردازد. در واقع هدف عمده این رشته اصلاح، پیشگیری و درمان اختلالات روانی در کودکان می‌باشد.[۱] روانشناسی کودک یکی از مهم ترین و پرکاربردترین شاخه های علم روانشناسی است.
کاملاً آشکار است که کودکان و نوجوانان از حیث روحی و روانی بسیار آسیب پذیرتر از بزرگسالان هستند.[۲]به‌طور دقیق تر روانشناسی کودک و نوجوان به شاخه‌ای از علم روانشناسی گفته می‌شود که به مطالعه و بررسی علمی و دقیق تحولات و تغییرات جسمی، روانشناختی، عاطفی و عملکرد اجتماعی کودک و نیازهای او می‌پردازد.
والدین به کمک علم روانشناسی می‌توانند اثر بخش‌ترین روشهای تربیتی و مفیدترین سبک فرزندپروری را یاد بگیرند و با فرزندان خود ارتباط بهتری برقرار کنند. هدف از مطالعه روانشناسی کودکان، حمایت، مراقبت و فراهم ساختن امکانات و تسهیلات برای رشد همه‌جانبه کودکان و شکوفا کردن تمام پتانسیل‌ها و ظرفیت‌های درونی آنها می‌باشد.
در روانشناسی کودک و نوجوان روی درمان مسائل روانی، شناختی، عاطفی، رشدی و رفتاری کودکان و نوجوانان کار می‌شود. ضمن اینکه آسیب‌پذیری‌های بیولوژیکی و مشکلات مربوط به نقص‌های شناختی، سلامتی، استرس، مقابله با تغییرات رشدی و مشکلات زمینه اجتماعی مورد بررسی و تحت معالجه قرار می‌گیرند.
در واقع روانشناسان، کودکان و نوجوانان را از نظر اختلالات سلامت روان مورد ارزیابی قرار می‌دهند و با برقراری ارتباط با آنها بسیاری از مشکلاتی که نمی‌توانند با کسی درمیان بگذارند را می‌شنوند و اقدامات لازم را در جهت حل آنها انجام می‌دهند.
